روزهای ملی ماتم زده

عجب هفته ماتم زده و پر استرسی بود. چقدر هر روز صبح تار با دل سنگین به سمت محل کارم روندم و باز با تن خسته و چشم خیس برگشتم. با مامانم هم که صحبت می کردم اون هم غمگین و بی قرار بود و کم و بیش گریه می کرد. مامان می گفت آدم بچه اش که راه دوره دلش تنگ میشه اما وقتی از بین میره...

از سنتهای کریسمس

*جمعه گذشته نهار کریسمس داشتیم. رسم ساختمان ما رسم قابلمه پارتیه که ظاهرا چندین و چند ساله که به این شکل بگزار میشه. با وجود این که من اصلا ازین شکل برنامه ها در سرکار خوشم نمیاد و اون رو گدابازی کمپانی میدونم اما هم پارسال و هم امسال درش شرکت کردم. پارسال آلبالو پلو پخته بودم و امسال چلو خورش فسنجون.

شرکت کننده های امسال کمتر از پارسال به نظر میومدن اما بازهم خوب بود و تنوع غذایی بدک نبود. هلندی ها که خوب تکلیفشون مشخصه: اصلا غذای خاصی ندارند و معمولا سالاد و دسر میارن. امسال یه شرکت کننده چینی داشتیم که دامپلینگ اصل پخته بود و من خیلی دوست داشتم، همکار بی نظیرم سونت هم یه غذای به ظاهر افریقای جنوبیی پخته بود به اسم بوبوتی (که البته خیلی خاص نبود اما خوشمزه بود اونهم به همراه چادنی). یه غذای گرجی هم روی میز بود که خورش مرغ و آلو بود ولی بدون رب و کمی بی مزه. کلی غذای دیگه هم آورده بودند که معده من جا برای تستشون نداشت. منشی واحدمون هم برای دسر بستنی خونگی درست کرده بود و بیشتر بمب کالری بود و بس. یه همکار بلژیکی دارم که همیشه در حال مسخره کردن فرهنگ هلندیه و اون روز چند نوع پنیربه قول خودش بلژیکی آورده بود برای دسر که در نوع خودش خیلی خوب و خوشمزه ست اما واقعا کسی جایی برای پنیر خوردن نداشت. پنیرها رو گذاشت تو یخچال که بعد ببره خونه در نتیجه تا عصر هرکس در یخچال رو باز می کرد تمام کریدور پر میشد از بوی وحشتناک پنبر آبی (کپک زده) که خیلی ها دوستش دارند اما برای من هنوز خیلی تیز و تا حدی غیرقابل تحمله.  

گاهی فکر می کنم حتی اگه از یه فعالیت گروهی که با نیت مثبت برنامه ریزی شده خوشمون  نمیاد نباید خودمون رو از جمع بکشیم کنار و قهر بکنیم اونهم در روزهای پایانی یه سال سخت و پراسترس که حالا به خیر گذشته.

** عصر روز جمعه با همکار نازنینم تلفنی صحبت می کردم و داشتیم باهم در مورد اهداف کاری من در سال ۲۰۲۰ می گفتیم و این که چقدر مشتاقم در پروژه های پلنت بیشتر مشغول باشم، که ازم پرسید برنامه ایام کریسمسم چیه. آهی کشیدم و گفتم اینجا هستم و بیشترش رو کار می کنم چون راستش رو بخواهی من نوستالژیی با کریسمس ندارم: نه آهنگی نه خاطره خاصی. اینه که برای من شبیه یه تعطیلات معمولیه. سال نو من همون ۲۱ مارچه. با تعجب (تکراری برای من!) پرسید: واقعا؟؟ چرا من درمورد سال نو شما چیزی نمی دونم؟ گفتم: ولی حالا میدونی