وقتی‌ از ایران میومدیم بیرون به معنای‌ واقعی کلمه هیچ چیزی از مهاجرت نمیدونستیم. اگه میدونستیم چه بسا اصلا ریسک نمی‌کردیم. پس همون بهتر که گاهی هیچی‌ ندونی و دل به دریا بزنی‌! در این ۸-۹ سال خیلی‌ چیز‌ها رو هم خودمون با سعی‌ و خطا یاد گرفتیم.

نمونه اش: یکی‌ از راه‌های جذب شدن در یک جامعه بیگانه فعالیت‌های فوق برنامه است. ازاون‌جا که ما ایرانیها معمولا ورزشکار نیستیم و اغلب در کار گروهی هم ضعف داریم، به همدیگه این نکته رو گوشزد نمی‌کنیم. وقتی‌ میگم از راههای جذب شدن در جامعه منظورم از اون جامعه اعضای کلاب دو یا تنیس یا انجمن خیریه نیست! منظورم اینه که شما در محل کارتون حرفی‌ غیر از کار و درس با همکارانتون دارین. نه تنها حرف بلکه گاهی هدف مشترک پیدا می‌کنین و این به شما کمک میکنه که خودتون رو به جمع نزدیک احساس کنین. این اتفاق برای من افتاده: خانم وایس پرزیدنت ما خیلی‌ به ورزش و تحرک علاقه داره. من فهمیدم که براش مهمه که ما هم ساکن و افسرده نباشیم! واقعا کی‌ دلش می‌خواد تیمش کسل و خموده باشن؟! فعالیت در موزیک، ورزش، ،رقص، تئاتر وجه تمایز یه جامعه سالم از یه جامعه بیماره. کاش بتونیم از افسردگی جمعی در بیایم و یه قدم رو به جلو برداریم.

ماه ژوئن به سرعت برق و البته همراه با استرس و هیجان گذشت. دو تا ارائه خیلی‌ مهم برای مدیران ارشد داشتم و دو تا پروژه فوق برنامه و صد البته نگرانی‌های جدید خانواد‌گی. مسابقه دو امسال که همیشه تو ماه ژوئن در محوطه اطراف محل کارم برگزار می‌شه رو به خوبی‌ پشت سر گذاشتم و رکورد سال قبلم رو ۶ دقیقه بهبود دادم. از این بابت از خودم خیلی‌ راضیم و مطمئنم که تمرینات سختی که با کلاب داشتم تاثیر مثبت داشته.

از حدود یک سال قبل یه دوست خیلی‌ نازنین پیدا کرده‌ام که خیلی‌ از تنهایی‌های منو پر کرده بود و بعد از عمری کسی‌ رو پیدا کرده بودم که تقریبا هر وقت احتیاج داشتم قابل دسترسی بود حالا چه با تلفن چه حضوری. دوست نازنین قصه ما چند وقته با یکی‌ از پسر‌های گروه دوستانش رابطه جدی پیدا کرده. آقای انگلیسی‌ مربوطه از من خوشش نمیاد و برعکس. خلاصه که فکر کنم که باید با اوقات خوش همراه با دوست مربوطه کم کم خداحافظی کنم.

دیشب مهمون یکی‌ از همکاران بودیم. لورنا اول به من گفت که تنها میاد و من برم دنبالش که باهم بریم. بعد پیغام داد که دوست پسرش هم میاد و شرط گذاشته که ما (منظورش من) ازش در مورد کسالت مادرش که هفته پیش عمل جراحی سختی داشته چیزی نپرسیم!!! چیزی که تا این لحظه هرگز پیش نیومده! یعنی‌ من حتا به روش نیاورده بودم که میدونم مادرش کنسر داره چون اولا در این ور دنیا حریم خصوصی یه مفهوم دیگری داره و من کاملا میدونم جریان چیه و ثانیا اصلا این مساله کنجکاوی منو تحریک نمیکنه!!! خلاصه ازش پرسیدم بیام دنبالتون یا تنها برم؟ گفت بذار بپرسم!!!!!!!!! بعد پیغام داد بیا لطفا. آخر شب من خیلی‌ خوابم میومد بهشون گفتم بریم؟ گفتن اره، نه... یک ساعت گذشت پرسیدم بریم؟ لورنا گفت "لی‌" میگه ما پیاده میایم تو برو! منو میگین؟ تصور کنین که من در شرایط نوجوانان ۱۶ ساله خودم رو دیشب یافتم! من هرچی‌ از این مسائل خاله زنکی فرار کنم  بازم دنبالم میان!

زندگی‌ چقدر عجیب غریبه: یه روزهائی از تنهایی و فشار نگرانی برای فرزاد پشت فرمون تا سر کار غصه خوردم، بغض کردم یا گاهی اشکی هم ریختم؛ یه لحظه هایی هم بود که از ته دل خندیدم.