روزهای کووید ۱۹: قسمت بیست و یکم

روز یکشنبه است. از آن دسته یکشنبه هایی که اصلا نمی فهمی کی شروع و کی تموم شدند. صبح مطابق معمول با صدای همسر  چشمم رو باز می کنم که برام می خوند: پاشو پاشو کوچولو... میدنستم که صبحونه آماده است و باید بجنبم.

وقتی همسر رفت برای دوچرخه سواری روزانه اش من هم مطابق معمول این چند روز اخیر مشغول آبیاری باغچه ها شدم و مطمئن ازین که شته ای روی رزها نمونده. خودم هم که از بوی خاک مرطوب کیف کردم. بعد از صحبت مفصل با مامانم زدم بیرون به قصد دوطولانی. هوا ابری اما نسبتا گرم بود. بعد از چند هفته می دویدم و کمی به خودم فشار آوردم. اینقدر این جنگل نزدیک خونه رو دوست دارم که متوجه زمان نمیشم. 

قراره از روز دوشنبه کمی از محدودیت های مربوط به قرنطینه برداشته بشه اما همچنان همه باید مراقب باشیم.  دبستانها به صورت شیفتی کار می کنند و ما هم قراره تکنسینها رو بفرستیم سر کار. من هم روز سه شنبه صبح برای چند ساعت میرم سرکار تا به تکنسینی که روی پروژه من کار می کنه کمی در انجام آزمایش کمک کنم. 

چند تا مسافرتی که پلان کرده بودیم کنسل شده و مطمئن نیستیم کی بتونیم دوباره راحت سفر کنیم.بعضی از کشورهای اروپایی می خوان پاسپورت کرونا درست کنند ولی من نمی دونم اصلا چنین چیزی معنی میده یا نه.امیدوارم حداقل بتونم دخترخاله هام رو به زودی ببینم.

شبها همچنان با همسر فیلم یا سریال می بینیم. دو هفته پیش سریالی دیدیم که خیلی ذهنم رو به خودش مشغول کرده و راجع به یه دختر جوون از خانواده ای ارتودوکس ساکن نیویورک بود که یه روز از خونه میزنه بیرون و میره برای همیشه آلمان. زندگی زنها در اون خانواده های بسته و سنتی واقعا تهوع آوره و بازگو کردنشون ذهن مخاطب رو به چالش می کشه. دیشب هم یه مستند انتخاب کردم که پرداخته بود به میشل ا/و/ب/م/ا که خیلی خوشم اومد و راجع به کتاب زندگیش بود که پارسال چاپ کرد. مامان امروز بهم کتاب قوی سیاه رو معرفی کرد و من هم سریع پادکستشو گذاشتم توی لیست که گوش بدم به مامان هم گفتم که گوش بده و اونهم شروع کرد.