سفرنامه مالزی ۴

بارها گفته ام که آسیا رو خیلی دوست دارم : هم مردمش برام تازگی دارند ، هم تاریخ داره، هم طبیعت و هم غذاهای خوشمزه. برای کسی مثل من که شاغله و از خوردن هفتگی دست پخت مادر و خاله و عمه محرومه، سفر رفتن و تعطیل کردن آشپزخونه یه نعمته که بابتش مرتب خدا رو شکر می کنم. تو سفر مالزی چندین و چند آشپزخونه مختلف رو از هندی و چینی و تایلندی و غیره رو امتحان کردیم . میوه ها و سبزیچات هم تنوع زیادی داشتند. شاید اگر من تو آسیا زندگی می کردم گیاه خوار یا حتی وگان می شدم از بس که تنوع زیاده. 

ما یک روز رو اختصاص داده بودیم به بازدید از جنگلهای تامان نگارا. راه زیادی رو باید با ماشین می رفتیم تا برسیم به جنگل و چه کار خوبی کردیم که رفتیم. من تاحالا اونهمه درخت پالم یا نخل ندیده بودم! هوا به شدت شرجی بود و اگه ماشین کولر نداشت هلاک می شدیم. برای خوردن غذا هم نمی شد به هر رستوران محلی اعتماد کرد به خصوص که اغلبشون کولر نداشتند. به نقطه مورد نظرمون که رسیدیم یه پیاده روی ۱ ساعته کردیم و پشه هاهم تا جا داشت از خجالت ما درومدند. 

شب آخری که تو منطقه کامرون بودیم رفتیم یه رستوران هندی به پیشنهاد یه سایت توریستی. نسیم خنکی می وزید و ما کنار یه زوج ژاپنی نشسته بودیم. من بریانی وجی سفارش داده بودم و فرزاد قارچ ماسالا. اینقدر غذای ما رو دیر آورد که به غلط کردن افتاده بودیم. رستوران بر خیابون نبود و فکر می کنم اونهمه آدم مثل ما رستوران رو بر اساس امتیازی که تو سایت Trip advisor بهش داده  انتخاب کرده بودند.