به اواخر کتاب زندگینامه همینگوی رسیده ام. متن بی نظیری داره و خوشبختانه عقل کردم (به قول مامان جون) و متن انگلیسی رو می خونم. فصلی هستم که از خاطراتش با نویسنده گتسبی بزرگ می نویسه. واقعا چقدر باید عمر کرد تا همه کتابهای نخونده رو خوند و به سرزمینهای ندیده سفر کرد؟ من هر از گاهی دچار رخوت میشم و طول میکشه که به حال خودم برگردم و روتین خودم رو پیدا کنم ولی هربار بازهم بلند میشم و روز از نو روزی از نو، راستش رو بخواهید هوای پاییز هم یاری نمی کنه. من همه سال به امید روزهای بلند بهاری، پاییز و زمستون رو طی می کنم و آخرش به خودم می گم ای بابا اینم عمر منه که می گذره. امروز بارون خوبی زد و با وجود دلگیری پاییز خوشحالم که زمینها رو سیراب می کنه چون تابستون خیلی خشکی داشتیم. حال و هوای کریسمس هم کم کم داره به مردم میرسه و چراغونی های خیابونها به تحمل تاریکی هوا کمک می کنه.

این روزها دلم شور سرزمین مادری رو می زنه اونهم به شدت...کاش روزهای روشن برسن.،