گل کو
گل کو می آید /گل کو می آید خنده به لب. / من ندارم سر یاس،/ زیر بی حوصلگی های شب، از دورادور/ ضرب آهسته پاهای کسی می آید.گل کو
گل کو می آید /گل کو می آید خنده به لب. / من ندارم سر یاس،/ زیر بی حوصلگی های شب، از دورادور/ ضرب آهسته پاهای کسی می آید.مسابقه ۲
مسابقه روز شنبه ۱۹ دسامبر برگزار شد و من موفق شدم. همانطور که پیش بینی می‌کردم:
۱. مطابق معمول سه کیلومتر اول کسل کننده و شلوغ بود
۲. از کیلومتر ۱۸ حس عجیبی داشتم چون از این بیشتر ندویده بودم. حسّی همراه با شک!
۳. تجربه بسیار جالبی بود.
بر خلاف تصورم خیلی‌‌ها از کیلومتر ۱۵ به بعد یا آهسته میدویدند یا اصولا می‌‌ایستادند! خیلی‌‌هاشون کسانی بودند که تا کیلومتر ۱۰ از من جلو زده بودند!
مدال یادگاری مسابقه رو اون روز تارا کوچولو دور گردنم انداخت که خیلی بهم چسبید
مسابقه
فردا بعد از ظهر برنامه اینه که من اولین نیمه ماراتن زندگی ام رو بدوم. کمی که نه خیلی هیجان دارم و امیدوارم از عهده اش بر بیام.
از زمانی که با تشویق همکارم "نه ها"*، شروع به دویدن کردم، دو سال و نیم میگذره و من تو این مدت پیشرفت خوبی داشتم. دونده سریعی نیستم اما از استقامت بدنیم راضیم. تو این مدت عضو تیم کمپانی بودم و آهسته و پیوسته تمرین کردم و بیشتر از یکساله که با چند تا از دوستانم روزهای یکشنبه صبح میدویم. این با هم دویدنهاست که به آدم روحیه داده و حتی تو روزهای بارونی من رو از خونه بیرون کشیده. از همه کسانی که من رو همراهی کردن ممنونم و دعا می کنم که فردا به خوبی پیش بره
- Neha
سفر به کشور ساحلی
مهمانان هتلی که درش اقامت داشتیم به نظر من مثل خود ما از طبقه متوسط جامعه بودند و اغلب اهل امریکای جنوبی. با خیلی از اونها در حد چند جمله اسپانیایی می تونستیم صحبت بکنیم و با این وجود با گرمی با ما برخورد می کردند و خبری از اصلاح لهجه و یا دستور زبان -که ما علی رغم سطح بهتر زبان هلندیمون تقریبا هر روز باهاش مواجهیم- نبود. رقابت مردم شیلی و برزیل که ظاهرا از فوتبال شروع شده و به سطوح دیگر زندگی جمعی کشیده شده بود نکته جالب دیگری بود که خیلی خیلی توجه ما رو به خودش جلب کرده بود، تا حدی که من الان قادرم همراه مردم شیلی تیمشون رو با یکی از شعارهای ریتمیکشون تشویق کنم!!! ترکیب چهره شیلیایی ها و پوستهای گندمگونشون رو رو دوست داشتم...
تکرار مکررات
مرهمی شاید
